Najčešće svi imamo limun kod kuće, a znamo ga kao izvor vitamina C. Potiče iz jugoistočne Azije, tačnije sa područja koje obuhvata Indiju, Kinu i Malajsko poluostrvo.
Iako je danas najpoznatiji u mediteranskoj i zapadnoj kuhinji, limun nije bio široko korišćen u Evropi sve do srednjeg veka. U počecima svog postojanja bila je izuzetno retka i cenjena voćka.
Nastao ukrštanjem gorke pomorandže i citrona
Ukrštanje gorke pomorandže i citrona verovatno se dogodilo na tom području pre više od hiljadu godina. Inače, citron (Citrus medica) mu daje intenzivan miris i deblju koru, dok gorka narandža daje kiselost i sočnost. Plod citrona je velik, izdužen i može izgledati neobično – neki plodovi mogu izgledati kao da imaju prste. Kožica mu je veoma debela, a iznutra ima malo soka – nije sočna kao limun. Intenzivno miriše i često se koristi za svoju koricu, u poslastičarstvu ili za bombone.
Ova kombinacija dala je voće sa karakterističnom kiselkastom i osvežavajućom notom po kojoj je toliko prepoznatljiv – limun koji poznajemo. Ukrštanje ove dve biljke nije se dogodilo prirodnim putem – uzgajivači citrusa su odigrali ključnu ulogu u razvoju limuna kakvog danas poznajemo.
U Ameriku je stigao tek u 16. veku
Nakon što je limun nastao u Aziji, počeo je da se širi na zapad. U 7. i 8. veku, limun su počeli da gaje arapski trgovci i osvajači, a zatim se rašire Mediteranom. Arapi su prvi doneli limun u Španiju i severnu Afriku, a portugalski i španski istraživači su ih doneli u Ameriku tek u 16. veku.
Već tada je limun postao medicinski važan – znalo se da je bogat vitaminom C, koji je sprečavao skorbut među mornarima.
(Index.hr)
(Krstarica)