Smrt je neizbežan deo svačijeg života. Kako se bliži kraj života, telo počinje da prolazi kroz niz promena dok počinje da se gasi.
Nemir
Tokom ovih trenutaka, osoba može pokušati da se skine ili izazove svađe i sukobe sa svojim najmilijima ili negovateljima, piše The Health Digest.
Pad telesne temperature
Na kraju života, kada telo počinje da se gasi, jedan od uočljivih znakova je postepen pad telesne temperature.
Pad temperature uzrokovan je promenom metabolizma i prilično je čest kod starijih osoba, koji često nose topliju odeću čak i kada je napolju vruće.
Međutim, kako se osoba približava smrti, promena temperature može postati mnogo drastičnija, što dovodi do toga da osoba postane hladna na dodir, a koža postaje tanka i gotovo ljubičasta.
Promene u funkciji creva i bešike
Pacijenti na kraju života mogu manje mokriti. Kada to urade, urin će biti tamniji, u nijansama braon ili crvene boje.
Takođe, može biti teže imati redovnu stolicu zbog smanjenog unosa tečnosti.
U ovim slučajevima može biti neophodno uvesti laksative ili, u ekstremnim slučajevima, pokušati klistir da bi se olakšalo pražnjenje creva i pružila veća udobnost pacijentu.
Promene u obrascima disanja
Jedan od najčešćih obrazaca disanja koji se vidi na kraju života je Cheine-Stokes disanje. Ovo karakteriše duboko disanje, praćeno sve plitkijim disanjem, pa čak i potpuni prestanak disanja.
Halucinacije
Halucinacije i vizije su češći pre smrti nego što se misli. Negovatelji su izvestili da pacijenti na kraju života vide ljude koji nisu prisutni, razgovaraju sa preminulim voljenim osobama i osećaju mirise, poput cigara ili parfema, koje samo oni mogu da nanjuše.
Češće spavanje
Kako osoba umire, njen metabolizam se usporava, što može dovesti do osećaja umora i iscrpljenosti. Kao rezultat toga, mogu da spavam sve više i više tokom dana.
Smanjen unos hrane i vode
Postoji više razloga zbog kojih osoba može početi da gubi apetit na kraju života. Nespremnost da se jede ili pije može biti praćena bolom, otežanim disanjem ili umorom.
Pored toga, kako telo počinje da prolazi kroz proces isključivanja, postaje mu teže da svari hranu. Kao rezultat toga, konzumiranje može izazvati mučninu ili simptome slične dijareji.
Stoga je razumljivo da pacijent na kraju života može biti donekle otporan na uzimanje hrane.
(Krstarica)